De Nederlandse film is een halfslachtig werkje rijker. De Dominee van regisseur Gerrard Verhage is gebaseerd op het criminele leven van Klaas Bruinsma, de man die in 1991 voor het Hiltonhotel in hartje Amsterdam werd vermoord. Klaas Bruinsma heet nu Donkers en de kern van het verhaal is gebaseerd op zijn leven, de rest is min of meer fictief. De mooie sexy Chantal Janzen speelt zijn lief Annet, een rol die is gebaseerd op (prinses) Mabel Wisse Smit.De film is degelijk gefilmd en tegelijk redelijk saai. Maar het grootste manco is dat een motivatie ontbreekt. Dat zit 'm in het scenario en het acteerspel van Peter Paul Muller ('De Passievrucht') die Klaas Bruinsma speelt. Bruinsma was kennelijk een uiterst charismatisch figuur die alleen daardoor al veel voor elkaar kreeg. Dat neemt Verhage als een gegeven, je moet het maar aannemen. Zo werkt film natuurlijk niet. Waarom is hij charismatisch en hoe uit zich dat? Verhage laat grote steken vallen. Dat Donkers uit het redelijke niets snel opklimt als gehaaide zakenman moeten we maar geloven, waarom andere foute mannen met hem in zee willen, blijft een raadsel.
Ook Muller als Donkers mist de plank. Hij kijkt heus moeilijk en serieus; ongetwijfeld zijn poging om diepte in zijn rol te leggen. Irritatie en ongeloof is het enige dat het oplevert. Dat hij Chantal Janzen als zijn toekomstige vriendin oppikt doet hij al even ongelukkig. En bovendien blijft Janzen net zo flets en vlak als Muller.
Alleen een vlugge heftige seksscène tussen Chantal Janzen en Peter Paul Muller trekt opeens de aandacht in de film, hoewel dit korte hoogtepunt te donker is gefilmd om de naakte borsten van Chantal goed te kunnen waarnemen. In de aftiteling staat ook nog eens Mieke van Chastelet als stand in / Body Double voor Chantal Janzen vermeld, wat het nogal dubieus maakt of Chantal de naakt scene wel zelf heeft gespeeld, of dat we de borsten van Mieke van Chastelet zien. Zelf zegt Chantal Janzen hierover dat de body double enkel is ingezet voor de momenten dat ze een rijbewijs nodig had (die heeft ze niet) en dat ze de liefdesfragmenten en seksscenes zelf heeft gespeeld. Wij zien geen reden om hieraan te twijfelen.De enige die echt goed speelt, is Frank Lammers (Het Zuiden, Wilde Mossels), één van de beste acteurs die het Nederlandse witte doek momenteel heeft. Als onderknuppel van Donkers geeft hij De dominee de enige diepte die de film heeft. Via zijn personage ontdek je de rottigheid van het criminele drugscircuit, merk je de verharding die dat milieu in de jaren zeventig ondergaat en is de film soms een beetje spannend.
Verhage laat in zijn film veel bloed en schietpartijen zien en ongetwijfeld moet dat mensen naar de bioscoop lokken. Het geweld is heftig gebracht en dus naar om aan te zien. Toch maken alle ingrediënten - naakt, seks, liefde en geweld - De dominee geen spat aantrekkelijker. Van de ene kant is het een 'heftige' crimi-film en van de andere een onderzoek naar de figuur Klaas Bruinsma. Allebei halfslachtig uitgewerkt en dus is de film twee keer niets.
'De Dominee' blijft een nogal oppervlakkig en braaf stramien volgen dat weinig ruimte biedt aan karakterontwikkeling en spanningsopbouw. De rolprent is te lief door de statische opbouw en de gebrekkige actiescenés. Door de slome opbouw gaat de film nergens echt vlammen. Daar kan een wel erg klinische en overbodige seksscène tussen Chantal Janzen en Muller, waarin mooie Chantal topless gaat, als enig hoogtepunt in de film niets aan veranderen.Muller is niet op zijn plek in deze film. Het lijkt wel alsof hij met zichtbaar veel moeite rondsjokt in deze film. Chantal Janzen is echter als altijd erg overtuigend, en laat een positieve indruk achter met haar enthousiaste spel en uitstraling, en natuurlijk haar naaktscène.
De actie stelt zoals gezegd ook teleur. Er zit te weinig spektakel in. Wat dan wel weer geslaagd is is de soundtrack. Het titelnummer dat Intwine schreef voor de film, gaat nooit vervelen. De rockmuziekgeeft de sfeer van de film een stevige 'boost'. Die helaas te kort duurt.
'De Dominee' blijft teveel steken in ambities die ze niet waar kan maken. Nederlandse cineasten missen de ervaring en het budget om een epos als 'Scarface' te maken. De film van Verhage maakt dit maar weer eens al te duidelijk. Om de film een totale mislukking te noemen gaat te ver, zeker door de bijdrage van Chantal Janzen, maar een mijlpaal in de vaderlandse filmgeschiedenis is dit product toch zeker niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten